کد مطلب:129490 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:110
آیا انس کاهلی صحابی، در قصر بنی مقاتل به امام پیوست؟
بلاذری گوید: انس بن حارث كاهلی گفت و گوی حسین و ابن حر را شنید. او نیز همانند ابن حر از كوفه آمده بود. چون از نزد ابن احر بیرون رفت، [1] بر حسین (ع) سلام كرد و گفت: به خدا سوگند من نیز مانند این مرد، به این سبب از كوفه بیرون آمدم كه دوست داشتم نه با تو و نه بر ضد تو وارد جنگ شوم. اما اینك خداوند یاری تو را به دل من افكنده است و تشویق می كند كه همراه تو بیایم.
حسین (ع) گفت: «به راه راست هدایت شوی و محفوظ باشی، با ما بیا» [2] .
در اینجا باید گفت: این تردیدی كه مطابق توصیف بلاذری، در قلب این صحابی جلیل القدر افتاد، با آنچه گروهی از مورخان درباره ی وی نقل كرده اند، سازگاری ندارد. از او چنین نقل شده است: از رسول خدا (ص) شنیدم كه فرمود: این پسرم - یعنی حسین - در زمینی به نام كربلا كشته می شود. هر كدامتان كه در آنجا حضور داشت باید او را یاری دهد!
انس بن حرث به كربلا رفت و همراه حسین كشته شد!» [3] .
همین طور نوشته ی بلاذری مبنی بر این كه محل دیدار وی با امام در قصر بنی مقاتل بود. با آنچه از ظاهر روایت ابن عساكر برمی آید و آنچه ابن حجر عقلانی [4] نوشته است كه وی به كربلا رفت و همراه حسین كشته شد، سازگاری ندارد!
در ابصار العین آمده است كه «هنگام فرود آمدن حسین در كربلا، انس نزد آن حضرت آمد و همراه دیگر كسانی كه سعادت نصیب آنان گشت، با آن حضرت دیدار كرد.» [5] .
نام كامل این صحابی بزرگ «انس بن حرث بن نبیه بن كاهل بن عمرو بن صعب بن اسد بن خزیمه ی اسدی كاهلی است. او از صحابیان بزرگی بود كه پیامبر (ص) را دید و حدیث او را شنید... سیره نویسان گویند: چون نوبت او رسید، از حسین (ع) اجازه ی میدان خواست و امام اجازه فرمود. او - كه پیری كهنسال بود- به میدان آمد و این شعر را می خواند:
قد علمت كاهلها و دودان
و الخندفیون و قیس و عیلان
بأن قومی آفة الاقران [6] .
قبایل كاهل، دودان، خندف، قیس و عیلان می دانند
كه قوم من، آفت جان هماوردان اند.
باقر شریف قرشی نوشته است كه صحابی بزرگ، انس بن حارث كاهلی، از مكه ملازم ركاب امام (ع) شد و همراه وی آمد. [7] شاید قرشی به استناد سندی تاریخی این سخن را گفته است - یا از ایشان سهو قلم شده است - زیرا اعتقاد سیره نویسان بر این است كه انس بن حرث كاهلی، پس از خروج امام از مكه (در عراق) یا هنگام فرود آمدن وی در كربلا، [8] به آن حضرت پیوست.
حسین (ع) گفت: «به راه راست هدایت شوی و محفوظ باشی، با ما بیا» [2] .
در اینجا باید گفت: این تردیدی كه مطابق توصیف بلاذری، در قلب این صحابی جلیل القدر افتاد، با آنچه گروهی از مورخان درباره ی وی نقل كرده اند، سازگاری ندارد. از او چنین نقل شده است: از رسول خدا (ص) شنیدم كه فرمود: این پسرم - یعنی حسین - در زمینی به نام كربلا كشته می شود. هر كدامتان كه در آنجا حضور داشت باید او را یاری دهد!
انس بن حرث به كربلا رفت و همراه حسین كشته شد!» [3] .
همین طور نوشته ی بلاذری مبنی بر این كه محل دیدار وی با امام در قصر بنی مقاتل بود. با آنچه از ظاهر روایت ابن عساكر برمی آید و آنچه ابن حجر عقلانی [4] نوشته است كه وی به كربلا رفت و همراه حسین كشته شد، سازگاری ندارد!
در ابصار العین آمده است كه «هنگام فرود آمدن حسین در كربلا، انس نزد آن حضرت آمد و همراه دیگر كسانی كه سعادت نصیب آنان گشت، با آن حضرت دیدار كرد.» [5] .
نام كامل این صحابی بزرگ «انس بن حرث بن نبیه بن كاهل بن عمرو بن صعب بن اسد بن خزیمه ی اسدی كاهلی است. او از صحابیان بزرگی بود كه پیامبر (ص) را دید و حدیث او را شنید... سیره نویسان گویند: چون نوبت او رسید، از حسین (ع) اجازه ی میدان خواست و امام اجازه فرمود. او - كه پیری كهنسال بود- به میدان آمد و این شعر را می خواند:
قد علمت كاهلها و دودان
و الخندفیون و قیس و عیلان
بأن قومی آفة الاقران [6] .
قبایل كاهل، دودان، خندف، قیس و عیلان می دانند
كه قوم من، آفت جان هماوردان اند.
باقر شریف قرشی نوشته است كه صحابی بزرگ، انس بن حارث كاهلی، از مكه ملازم ركاب امام (ع) شد و همراه وی آمد. [7] شاید قرشی به استناد سندی تاریخی این سخن را گفته است - یا از ایشان سهو قلم شده است - زیرا اعتقاد سیره نویسان بر این است كه انس بن حرث كاهلی، پس از خروج امام از مكه (در عراق) یا هنگام فرود آمدن وی در كربلا، [8] به آن حضرت پیوست.
[1] مقصود اين است كه چون امام از چادر پسر حر بيرون رفت.
[2] انساب الاشراف، ج 3 ص 384.
[3] تاريخ ابن عساكر، ترجمة الامام الحسين (ع)، محمودي، ص 349-347، شماره ي 283؛ و ر. ك: اسد الغابه، ج 1، ص 123؛ الاصابه، ج 1، ص 68؛ و ر. ك: ذخاير العقبي، ص 146.
[4] ر. ك:الاصابه: ج 1، ص 68، شماره ي 266.
[5] ابصار العين، ص 100-59.
[6] ر. ك: همان.
[7] ر. ك:حياة الامام الحسين بن علي (ع)، ج 1، ص 101، و ج 3، ص 234.
[8] ر. ك ابصار العين، ص 99.